Aimabel, voorzichtig, overwogen, naïef ook, hoewel hij goed oog had voor de wereld om hem heen en zijn eigen positie daarin.
Als Wicher begon te vertellen leek het soms een niemendalletje, maar Wicher sprak altijd over zaken die er toe deden. En wat had hij veel te vertellen. Over zijn liefde: Japanse prentkunst, over de kunstenaars die in Amsterdam woonden. Velen kende hij persoonlijk en decennialang. Velen daarvan hoorden in mijn ogen bij de oude garde, bij het begin van de naoorlogse beeldhouwkunst van Nederland. Over zijn werk natuurlijk: lagers, passingen, palletjes en bovenal de verrassende beweging die het samenstel van aluminium elementen opleverde.
Ik vond het fascinerend dat bij elk bezoek aan zijn atelier er weer werken getoond werden, die ik nog niet kende. Wicher heeft een geweldig oeuvre opgebouwd. Dat begon op opleidingen in Den Haag en in Amsterdam. De discussie over abstractie/figuratie begon in zijn academietijd. De opleidingen waren nog klassiek gericht: modellen boetseren.
Thuis 'prutste' hij aan technische zaken, zoals het omgebouwde pistool waarmee hij een deel van zijn vinger verloor. Pas na de academie heeft Wicher zijn draai gevonden en ging abstracte beelden met beweging maken.
Die mogen er dan ook zijn: Of ze nu aangedreven worden door wind of door elektra is niet echt van belang. Dát het bewegen zou wel en dat die beweging door zou gaan ook. Wicher genoot er ook van om zijn beelden te laten zien en erover te vertellen.
Ik heb Wicher leren kennen als medelid van de NKvB. We konden het uitstekend met elkaar vinden, ondanks het verschil in leeftijd. Sterker nog: daar hadden we nog wel eens lol om. Zoals de keer dat Wicher voorstelde om samen op zijn fiets ergens heen te gaan. Het leek me toch dat híj achterop zou moeten. Wicher wilde dat niet: veel te hard dat rekje. Dus: Wicher rennend en ik op de fiets! En: hij rende mij eruit!
Wicher had tot op hoge leeftijd een topconditie en een goed geheugen. Talloze anekdotes uit het Amsterdamse leven, over het gebeuren op Prinseneiland of over zijn jeugd heeft hij verteld. En altijd weer eindigden die in iets dat het gebeuren oversteeg. Soms vroeg het wat geduld maar ik heb altijd genoten van wat hij te vertellen had.
Wat een verlies dat Wicher er niet meer is, dat er geen vertelling meer bij komt. Gelukkig komt er van hem nog wel een beeld bij: een 12 meter hoog windobject dat geplaatst wordt in de buurt van 'zijn' Prinseneiland. Vrijdag gaat de funderingspaal de grond in.
Corrie van de Vendel, Brummen, 3 juni 2015
