In memoriam Piet Killaars 17 oktober 1922 - 8 februari 2015
Piet leek onsterfelijk, [en daar was ie zelf ook van overtuigd: minstens zo oud worden als ‘scheffers’ (103)].
De vraag is, in 1970!: welke revolutie er plaats vond toen hij les begon te geven aan/op de Stadsacademie, waar Scheffers de directeur was. Les geven op een kunstinstituut waar de kunstgeschiedenis ophield bij Cézanne, en waar behalve figuratieve kunst er geen kunst bestond, waar live-modellen vervangen waren door gipsen beelden: kopieën van Griekse en Romeinse sculpturen!
Piet is nooit docent van mij geweest, ik studeerde af in 1969 en Piet kwam in 1970, maar dat wil niet zeggen dat ik niets van hem geleerd heb, hoe en wat kan ik niet benoemen, maar wel dat hij invloed heeft gehad op mijn instelling tbv kunst en mijn kunst. Ik heb Piet (denk ik?) leren kennen rond 1977, waar hij mede-initiator was van een tentoonstellingenreeks van ‘jonge’ kunstenaars, in het Bonnefantenmuseum (en ik een van de vier ‘uitverkorenen’ was). (‘Mijnheer Killaars’ bestond niet, hij was collega Piet). Later ook op een Rotary-charter, waar hij een kunstexpositie voor georganiseerd had. Piet was lid van de Rotary geworden,(gevraagd?, dus moeten worden?) iets wat maar zeer kort geduurd heeft: “wat moet ik daar?”, iets wat ik zeer typerend vond voor Piet, integriteit zonder kwatsj (=poespas).
Op zijn advies ben ik lid geworden van de NKvB. In de jaren tachtig zijn we zelfs even (1 schooljaar) docent-collega’s geweest, ik op een andere afdeling, nog steeds in de sfeer van de 19e eeuw maar op zijn afdeling (Piet was hoofddocent) was er wel een leven na Cézanne ontstaan. Piet leek onsterfelijk, werd ook nooit ouder, was de altijd aanwezige godfather zonder god te zijn, altijd geïnteresseerd en positief, voor leerling, ex-leerling en collega.
Piet leek onsterfelijk, zijn dood is een schok, iets wat je nooit verwacht komt altijd onverwacht.
Piet is onsterfelijk omdat hij onmisbaar is geweest!
dre devens 2015 II 15
