Het beeld staat op de oude hoofdschacht van de Staatsmijn Emma. Van die schacht is boven de grond niets meer te zien, de directe omgeving wordt nu gevormd het verzorgingstehuis. Uiteraard is die mijngeschiedenis niet weg te poetsen en dus is er gerefereerd aan die mijnschacht. Symbolisch rijst de staalconstructie als een schachtkooi uit de grond omhoog en draagt symbolen van het leven met zich mee. Verbonden met elkaar maar ook contrasterend, licht en duisternis, open en gesloten. In dit beeld wordt gebruik gemaakt van extra helder vlakglas. Door het zó te bewerken dat het breukvlak onregelmatig beweegt ontstaat er een hoogreflecterende huid die het licht optimaal terugkaatst. Daartegenover staat de gesloten steenmassa donker en ondoordringbaar. Het totaal is opgenomen in een stalen constructie. De totale vorm staat in goede verhouding tot de gebouwde omgeving. Door de mijnschacht als het ware terug te brengen kon met behulp van een constructie in de hoogte gewerkt worden. De constructie vormt op deze manier een pendant ten opzichte van het gebouw. Technisch is hier sprake van een hoogstandje; er hangt ongeveer 6.500 kilo materiaal aan twee stalen U-profielen.
