Lia Versteege
Afhankelijk bestaan
Mijn fascinatie voor het oneindige, het doorgaande leven in welke vorm dan ook, bracht me bij de oorsprong van al het leven. De Cel. De machtige, intelligente cel. De delende cel.
In veel van mijn werken komt de cel als vorm terug of vormt de basis van platte of ruimtelijke werken.
De objecten, gevormd van gerecyclede producten, zoals glazen flessen, potjes en al dan niet roestige metalen, hebben de intentie om schoonheid uit te stralen. Een schoonheid die vragen op kan roepen over de zin van het bestaan. Schoonheid appelleert aan geluksmomenten de magie van het licht, de magische wereld van het oneindige en schoonheid kan de snaar van het leven raken die ons een nieuw perspectief of inzicht biedt. Het schenkt ons een moment van geluk omdat we ergens geraakt worden, een vonk van waarheid of herkenning.
De schijnbare tegenstelling tussen de materialen roestig staal en glas kunnen een boeiend verhaal opleveren. Tezamen vormen zij een nieuwe eenheid.
Een stevige basis en een transparant reflecterend vervolg.
